Nadat mensen hun vierjarige opleiding tot contextueel therapeut bij ons of bij andere contextuele opleidingsinstituten hun opleiding in de visie en methodiek van de intergenerationele familiedynamiek hebben afgesloten, krijgen we als Nagy Academie regelmatig de vraag of er een vorm van nascholing en daardoor extra verdieping in de visie en methodiek van de relationele ethiek mogelijk is.

Wij zijn blij dat we nu gehoor kunnen geven aan deze vraag op de hierbij uitgewerkte wijze.

Voor elke contextueel werker is het boek “Tussen geven en nemen” van de grondlegger van het contextuele denken professor I.B. Nagy,  “een goudmijn”.

1. Dit boek bevat een schat aan gedachten en instructies met het oog op het contextuele denken en werken.
2. Het vraagt om geduldig “graven” om die schat die op verschillende “lagen” in de tekst verborgen zit aan het licht te brengen, van alle kanten te bekijken en steeds dieper te doorgronden.

In deze vier dagen, lezen, herlezen en bespreken we hoofdstukken uit dit veelzijdige boek en werken daarmee aan verdieping van onze relationeel ethische kennis, vaardigheden en grondhouding. 

Belangrijke thema’s uit de relationeel ethische dimensie krijgen daarmee extra aandacht:

• Existentiële- en verworven loyaliteiten.
• Parentificatie en gepast geven en passend ontvangen.
• Veelzijdig gerichte partijdigheid.
• Het dialogisch (therapie)proces.

De drie pijlers waarop alle lessen binnen de 7 opleidingsjaren van onze Nagy Academie gebaseerd zijn; theorie, praktijk en het persoonlijk proces van de student op dialogisch gebied op alle balansen van geven en ontvangen in de persoonlijke relaties, zijn ook weer terug te vinden in deze nascholingsdagen.

Daar waar we verdieping vinden in de 4^e dimensie, de dimensie van de relationele ethiek, zal dit altijd gebeuren door de interpersoonlijke kenmerken en de interactie componenten gekoppeld aan de feiten in iemands leven als indicatoren voor hypotheses op de dimensie van de relationele ethiek te gebruiken.

» EERSTE DAG

We staan stil bij de begrippen existentiële loyaliteit en verworven loyaliteit met hun implicaties voor billijkheid zoals prof. I.B. Nagy het bedoelt.

“Eén van de belangrijkste begrippen van gezinsdynamiek – loyaliteit – werd in de therapeutische literatuur geïntroduceerd als tegenhanger van het psychodynamische denkmodel ( Boszormenyi-Nagy, 1972). In deze betekenis staat loyaliteit vrijwel gelijk met de essentiële onherroepelijkheid van familiebanden. Hoe succesvol iemand zijn of haar kinderlijke hechting overbrengt naar de therapeut, de baas of de partner – de primaire loyale betrokkenheid op het gezin van herkomst blijft onaangetast. Waarop is deze betrokkenheid gebaseerd?”

Citaat ‘Tussen geven en nemen’ blz. 30.

• Hoe werken we met dit gegeven in onze werksetting?
• Hoe wordt ieders persoonlijke proces van dat moment geleid door zijn/haar eigen loyaliteiten?

We beginnen deze dag met het maken van ieders eigen genogram over minimaal vier generaties.

» TWEEDE DAG

Op de tweede dag bestuderen we de begrippen parentificatie en passend geven en passend ontvangen.

“Contextueel therapeuten beschouwen parentificatie als een zich destructief verlaten op een gekluisterd persoon, meestal een kind. Interventie is dus gericht op het proces van uitbuiting en later op de transactionele gedragsmanifestaties ervan. Met andere woorden: onbetrouwbare, uitbuitende attitudes en gedragingen moeten opnieuw verwerkt, herzien en door betrouwbare gedragingen vervangen worden.”

Citaat:  ‘Tussen geven en nemen’ blz. 377.

Op welke manier kunnen wij mensen in ons werk helpen erkenning te geven en helpen erkenning te ontvangen voor de baten die soms afgedwongen zijn en/of alle investeringen die iemand gedaan heeft om het leven van de gezinsleden draaglijk te maken, veelal ten koste van zijn/haar eigen ontwikkelingstaken?

Hoe kunnen we als contextueel werkers de moed blijven vinden om het déparentificerings-proces overtuigend en vasthoudend te blijven vormgeven tijdens ons werk en in ons privéleven?

We onderzoeken welke concrete interventies en acties helend zouden kunnen zijn vanuit de contextuele benadering op het gebied van passend geven en passend nemen in privé- en werkrelaties.

» DERDE DAG

Op derde dag staat de veelzijdig gerichte partijdigheid centraal.

“De taak van de therapeut omvat:

1. de omstandigheden van de veronderstelde kwetsuren onderzoeken,

2. aan de gekwetste persoon krediet geven voor de onbillijkheid daarvan en voor de verzachtende omstandigheden,

3. zo mogelijk familieleden er ook krediet voor laten geven en

4. uiteindelijk de suggestie doen dat het huidige slachtoffer pogingen in het werk kan stellen de mensen die de bron van zijn pijn zijn, te ontschuldigen op het tijdstip dat hij daar zelf aan toe is.”

 Citaat ‘Tussen geven en nemen’ blz. 349.

“Veelzijdig gerichte partijdigheid kan uiteindelijk leiden tot een herverdeling van baten en lasten tussen mensen, tot een verschuiving in transacties en rollen en gewoonlijk tot meer verantwoordelijke zorg van ouders en tussen echtelieden.”

 Citaat: ‘Tussen geven en nemen’ blz. 350.

Deze dag staat volledig in het teken van het verder ontwikkelen van ieders attitude van veelzijdig gericht partijdig zijn: de grondhouding van de contextueel werker.

Vragen bij ingebrachte casussen komen op allerlei wijzen aan de orde.

In het persoonlijk proces wordt gekeken hoe de student de billijke veelzijdige betrokkenheid binnen zijn existentiële loyaliteiten en binnen zijn verworven loyaliteiten vorm geeft en hoe de student omgaat met de billijke wederzijdse belangenbehartiging voor zichzelf en zijn dierbaren.

» VIERDE DAG

Op de vierde dag bestuderen we het dialogisch proces.

“Contextuele theorie staat open voor de opdracht tot optimisme. De theorie verwacht van haar therapeuten dat zij voortbouwen op de premisse dat er in de familiecontext hulpbronnen zijn te vinden, alsook op de positieve kracht van het proces om gerechtigde aanspraak te verwerven.”

Citaat: ‘Tussen geven en nemen’ blz. 462.

Een dikwijls aangehaald gezegde van Martin Buber is: “Al het werkelijke leven is ontmoeten.”              

“’Wanneer ik op een betekenisvolle manier met jou in relatie sta verwerf ik ook de mogelijkheid mijzelf te definiëren of af te bakenen.”

 Citaat:  ‘Grondbeginselen van de contextuele benadering’ blz. 84.

Op deze dag bestuderen we het effect van dialogische processen in de praktijk van ons werk en privé:

Op welke manier kunnen we als contextueel werker het dialogisch proces activeren en de familieleden verbindende taal geven voor het opgang brengen van billijke wederzijdse belangenbehartiging?

Hoe kunnen wij de balansen van geven en nemen met behulp van het genogram en de feiten daarin “lezen” en zo zicht krijgen op het geven en ontvangen en ten koste van wát (op psychisch niveau en op interactie gebied) door de generaties heen in de familie?

Hoe kunnen we uiteindelijk de passende helende erkenning (helpen) geven waardoor de roulerende rekening gestopt kan worden en ontschuldiging op gang kan komen met het oog op meer kans op dialogische processen voor de toekomende generaties?

Welke acties kunnen we aanmoedigen en welke erkenning zou gegeven kunnen worden om de gestagneerde of verzwegen investeringen binnen de eigen familiale relaties in dialoog te brengen?

» DOCENTEN